11 Juli 2012 – Afspraak WKZ

Het was zover. Ik werd om 14:50 verwacht in het WKZ te Utrecht. In het Diak was ik al wel vaker geweest maar hier nog niet. Mijn papa en mama wisten dus ook niet helemaal hoe het allemaal in zijn werk ging. Blijkbaar moesten ze zich eerst melden bij de inschrijfbalie annex meldbalie en die stuurde ze dan door naar de juiste afdeling.

Papa en mama waren gelijk doorgelopen met mij naar de afdeling waar ik onderzocht zou worden door dokter Kokke. Daar ging ik me melden bij de assistente. Die verwees me door naar een kamertje waar ze me ging meten en wegen. Ik weeg nu 11,3 kilo en ben bijna 90,2 centimeter groot. Dat vinden ze belangrijk om te weten om vanaf nu bij iedere afspraak kunnen kijken wat er veranderd is.

Daarna moesten we ons dus nog inschrijven bij de inschrijfbalie want daar waren we langs gelopen. Daar aangekomen stond er een mooi bordje waarop stond aangegeven dat je het moest melden als je last had van een bepaalde ziekte, rode bultjes of wat dan ook zodat je andere kinderen niet zou besmetten in de wachtkamer. Dus mama vertelde netjes dat ik last had gehad van krentenbaard. Het viel nu wel mee en was ook allemaal droog maar toch.

De mevrouw achter de balie gelijk bellen met de assistente van dokter Kokke en die vertelde dat we daar al waren geweest, OEPS. Na wat heen en weer gebel en steeds weer vragen wanneer ze het had gekregen en of het behandeld was mochten we uiteindelijk toch weer doorlopen.

Toen we weer in de wachtkamer kwamen waren we gelijk aan de beurt. Dat was wel goed nieuws. Dokter Kokke leek zo een hele aardige man. Ik was gelijk wel gerustgesteld ook al keek ik hem af en toe wel wantrouwig aan. In zijn kamer stond allemaal leuk speelgoed dus ik zat eerst eventjes bij papa en schoot en ging toen op verkenningstocht. Ondertussen gingen papa en mama allemaal vragen beantwoorden. Of ik wel goed at, vaak ziek was, goede ontlasting had en nog veel meer. Daarna stelde hij de vraag waarom wij daar nu precies zaten. Dat vonden papa en mama een beetje moeilijk want qua hoe ik ben hoef ik daar ook niet te zijn. Papa en mama vertelden dus het verhaal maar weer van het consultatiebureau die het niet vertrouwde en dat we zo via-via bij hem uit waren gekomen.

De groeicurve week liep op zich prima maar de gewichtscurve boog inderdaad af. Dat klopt niet dus het is goed dat ik langs kwam om me te laten controleren en bekijken of er iets aan de hand is. In eerste instantie zouden krijg ik een fysiek onderzoek, word er bloed afgenomen (wel word er dan gecontroleerd op andere dingen), moet ik nog een zweettest doen en moet ik allemaal potjes en een blik poep inleveren en een potje plas.

Een heel arsenaal aan potjes dus. Helaas was er nog niets ingepland zoals papa en mama wel hadden gehoopt dus werden alle onderszoeksdoorverwijzingen uitgeprint en konden we naar de juiste afdeling voor de afspraak. Mama werd wel een beetje pissig want dit was nou niet wat mama had verwacht. Het was al bekend dat de zweettest nogmaals uitgevoerd zou worden dus dat had toch wel gelijk gepland kunnen worden. Nu betekend het dat mama nog een keertje met mij terug moet.

Bij de bloedprikbalie aangekomen moesten we heel even wachten en toen kon mama een afspraak maken. De eerste dagen was er echt geen ruimte want ze doen maar bij 1 kindje per dag de zweettest afnemen. Dit duurt minimaal een uur. Eerste 5 minuten worden gebruikt om de arm te stimuleren. Daarna krijg ik 3 kwartier een band om mijn arm waarmee ik gewoon rond kan lopen door het ziekenhuis. Als de tijd erop zit halen ze het er af en kijken ze of er genoeg zweet verzameld is voor een goede test. Is het goed, dan is het klaar. Zo niet, dan herhalen ze riedeltje nog een keer. Met een beetje geluk ben ik er dus na uurtje van af maar ik begreep al wel dat het vaak niet de eerste keer een succes is.

De afspraak werd gepland voor vrijdag 20 juli. De al gemaakte terugbelafspraak voor de onderzoeksresultaten is op 25 juli dus het moet allemaal goedkomen. Nu moest er ook nog bloed worden geprikt. Het was wel een beetje eng maar er was een tv waarop ik “Fifi” kon kijken en dat vind ik een erg leuk programma.

De arts ging eerst mijn linkerarm bekijken en daarna mijn rechter. Mijn rechterarm was het beste om bloed af te nemen. Er werd gevraagd of ik al ervaring had, nou helaas wel.  Kleine kindjes doen ze niet prikken als papa of mama ze vast houd dus werd ik eerst bij papa op schoot gezet en ging de arts assistentie halen. Mijn arm was schoongemaakt en papa hield me goed vast. Toen het prikje kwam schrok ik heel erg en drukte ik me stevig tegen papa aan. Die vond het wel heel zielig voor mij. Mama zat tegenover me en stelde me gerust terwijl de arts zei dat ik het heel goed deed en mijn tranen rustig mocht laten gaan. Helemaal niet erg zei ze.

Er moesten 4 buisjes worden gevuld en gelukkig ging dat allemaal snel. Ik kreeg een verbandje om mijn arm en mocht daarna omdat ik zo stoer was geweest een hele mooie sticker uitzoeken. De sticker die ik uit koos was een prachtig mooi paard en de arts plakte hem op mijn hand.

Voor nu zat het er weer op in het ziekenhuis en ik ging met papa en mama weer richting huis. In de auto begon ik toch wel heel moe te worden dus we hebben gauw thuis wat gegeten en toen ben ik naar bed gegaan.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.