Vandaag weer naar het ziekenhuis voor de zweet test. Verder niet echt verdiept wat het inhoud, we laten het allemaal maar op ons af komen. Opa kwam op Yahro passen en Kaye van school halen zodat mama met mij naar het ziekenhuis kon. De afspraak was in het Diakonessenhuis te Utrecht. Mama zat te twijfelen of ze met de bus zou gaan of met de fiets. Omdat het zulk mooi weer was gingen we toch maar met de fiets.
Bij het ziekenhuis moesten we ons melden bij de balie waar ze de vorige keer mijn bloed gingen prikken. Nou dat was ik zeker nog niet vergeten. Ik keek heel angstig om me heen en keek mama steeds aan. Toen we naar het kamertje gingen waar de test afgenomen zou worden begon ik hem toch wel een beetje te knijpen.
Ik keek mama heel bang aan toen ze mijn armpje gingen schoonmaken en zei tegen haar: “Niet prikken he mama”. Nee, ik was het prik avontuur met papa echt niet vergeten. Mama stelde me gerust dat er niet geprikt zou worden. Deze keer ging het anders. Ik kreeg een soort gel met wat water op mijn arm en daarop werd een elektrode geplaatst. Via geleiding komt er dan een prikkeling op de huid waardoor de zweetklieren zweet gaan produceren. In eerste instantie ging het niet helemaal goed. Hij zat heel strak op mijn arm en mijn vingertjes begonnen zelfs een beetje blauw te worden.
Nadat ze hem iets losser hadden gedaan was er nog steeds niet echt resultaat. Als ze aan mij vroegen of ik iets voelde of het prikkelde keek ik ze aan maar zei niets. Uiteindelijk gingen ze toch maar mijn andere arm gebruiken. Een andere zuster deed het erop zetten. Nou toen het apparaat voor de golfjes toen aan ging voelde ik het wel. “Doet beetje prikken mama”, zei ik. Ook ging ik er nu met mijn handje heen omdat het toch wel gek aanvoelde.
Binnen 20 minuutjes was het toen gepiept en was de test afgerond. Terwijl ik zo ander half uur zat te wachten kwamen er verschillende zusters langs. Er bleef altijd eentje bij me maar er kwamen af en toe ook andere zusters langslopen. Omdat ik er al een tijdje zat was ik al flink ontdooit dus ik was lekker met iedereen aan het kletsen. Alle zusters noemden mij een “Droppie”! Nou dat zeggen papa en mama ook altijd tegen mij dus ik denk dat die dan toch wel gelijk hebben.
Morgen krijgen papa en mama de uitslag. Aan de ene kant zou het mooi zijn als de oorzaak nu is gevonden. Het betekend alleen wel dat ik ziek ben en dat zou een stuk minder leuk zijn. Wanneer dit het probleem niet blijkt te zijn moet ik nog verder onderzocht worden en zijn we geen steek verder. Dat is dus ook niet alles. We wachten af…