Het is allemaal wel een beetje raar. Ik ben erg vrolijk en gewoon zeer ondernemend en levenslustig. Er is dus voor zover je kunt zien niets mis met me. Toch maken ze zich bij het consultatiebureau wel een beetje zorgen over me. Toen ik geboren werd had ik natuurlijk al wat moeite met op gewicht blijven en aankomen. Dit leek daarna een hele tijd goed te gaan.
Nu is er dus weer een moment gekomen dat mijn lengte gewoon keurig is gestegen (jah ik ben niet zo groot maar ik groei volgens mijn curve goed). Mijn gewicht blijft alleen erg achter. Het is de afgelopen paar weken/maanden niet erg gestegen. De curve daarin wijkt gewoon flink af.
Vandaar dat het consultatiebureau mijn papa en mama voor een keuze stelde. We gaan nu even kijken of er misschien toch iets niet in orde is, of we kijken het nog een paar maanden aan en als het gewicht dan nog steeds niet bijgetrokken is kijken we dan. Nou dan is de keuze niet zo moeilijk, de kans dat het op korte termijn veranderd lijkt klein. Ik eet vaak meer dan de jongens dus ik denk niet dat er dan iets zal veranderen.
Dus een doorverwijzing gekregen voor het ziekenhuis. Deze eerst even door de huisarts laten bekijken en die zag er net als ons eerst het nut niet zo van in. Ze is toch vrolijk, heeft veel energie en totaal niet lusteloos. Wat zou er dan mis zijn? Uiteindelijk toch getekend voor de doorverwijzing en een afspraak gemaakt in het ziekenhuis.
Vandaag gingen we dus naar het ziekenhuis. Eerst werd ik uitgebreid onderzocht door een co-assistent. Die ging ook wel een beetje domme vragen aan me stellen. Hij drukte op mijn buik en dan ergens anders en vroeg aan mij of het pijn deed of anders aanvoelde. Dus ik keek hem aan met mijn meest vragende blik want ik had echt geen idee wat hij nu van me wilde.
Daarna kwam de arts nog bij me kijken en uit het lichamelijk onderzoek kon die zo ook niets halen. Omdat de gewichtscurve toch wel een afwijking had was zijn voorstel om voor de zekerheid wat bloed en ontlasting te controleren. Als er dan niets uitkwam was het voor iedereen de bevestiging dat dit gewoon mijn bouw is.
Papa mocht met me mee om bloed te laten prikken. Dat was toch wel een beetje spannend. Er zaten heel veel mensen in de wachtkamer maar omdat ik nog maar klein ben was ik al snel aan de beurt. Geen idee waarvoor ik aan de beurt was maar ik liep dapper met papa mee naar een klein kamertje. De meneer die bloed van me af moest nemen had zelf ook kleine kinderen, die wist precies wat papa nu door zou moeten maken. Hij was ook erg blij dat het bij zijn eigen kinderen nog nooit hoefde maar als het wel zover zou komen zou hij zelf het bloed wel afnemen.
Er kwam daarna ook nog een zuster binnen want met een klein kindje is het toch allemaal net een beetje anders. Als ze zo klein zijn als mij is het niet echt standaard dat ze stil zitten als de naald erin word geprikt. De bloeddokter keek nog een keer hoofdschuddend naar hoeveel buisjes hij moest vullen en pakte toen een hele dunne naald. Gelukkig was het in 1x prikken klaar en kwam er genoeg bloed uit om alle buisjes te vullen. Ik deed wel een klein beetje schreeuwen want ik schrok er behoorlijk van. Daarna was ik dus ook behoorlijk overstuur. Omdat ik bij papa zat viel het allemaal nog een beetje mee en kroop ik dicht tegen hem aan.
Zodra we weer in de wachtkamer kwamen ging ik gauw naar mama. Nu hoef ik alleen nog maar een keertje te poepen zodat ze dat in een potje kunnen doen en dan moeten we 3 weekjes wachten voor ik de uitslag krijg.