Mijn papa en mama proberen mee soms wel eens een beetje in de maling te nemen. Dan gaan ze allebei op de grond zitten en zetten ze mij staand voor hun neer. De bedoeling is dan dat ik zonder me overal aan vast te pakken van de een naar de ander loop. Hier trap ik natuurlijk echt niet in. Zodra ik voel dat papa of mama me los laat dan ga ik gauw door mijn knietjes zakken en op de grond zitten. Wat denken ze wel niet! Loslopen is echt eng.
Los staan kan ik als de beste. Ik wankel niet en heb totaal geen problemen om mijn evenwicht te houden maar dat stappen… nee dat is niet aan mij besteed. Af en toe loop ik dan even met mama aan haar hand. Die houd ik dan heel stevig vast en op die manier kan ik eigenlijk best goed lopen. Is wel raar gezicht zeggen papa en mama de hele tijd. Echt zo’n klein mini-mensje dat door de wereld stapt.
Vandaag was ik een klein beetje in de war. Eigenlijk schrok ik er gewoon zelf van. Was lekker op de tafel aan het spelen tot ik ineens iets bedacht. Dus ik draai me om en loop zo stap, stap richting de kast. Wow, wat doe ik nou? Gauw weer laten zakken want ik vond het toch wel eng wat ik zomaar deed.
Papa en mama gelijk proberen of ik het nog een keer ging doen maar echt niet hoor. Moest nog helemaal bij komen van de eerste keer dat ik gewoon los liep. Nou ja liep, stapte dan.