Echt een leuk verhaal is het niet. Gelukkig is alles goed afgelopen. Het was een hele rare week, dat is 1 ding dat heel erg zeker is. Mama had al een tijdje last van haar buik. Ze had soms zelfs zoveel pijn dat ze niet kon zitten/liggen/staan/bukken. Mama kon totaal geen houding vinden. Daarom waren we in het weekend al naar de huisarts geweest en op een gegeven moment hadden we zelfs 112 gebeld. Mama had zoveel pijn, er moest iets gedaan worden.
De huisarts had een verwijzing gegeven voor het ziekenhuis om een echo te maken. Uit de echo bleek dat er probleem leek te zijn met de galblaas van mama. Er zat gruis in de galblaas wat duid op galstenen. Maar de pijn kon daar niet wegkomen dus het leek er op dat er een galsteen uit de galblaas via de galwegen op weg was naar buiten.
Als de galsteen blijft zitten doet dit heel veel pijn en is het ook erg gevaarlijk voor je gezondheid. Dat hebben we geweten. De galsteen zat dus echt vast in de galwegen want mama was zichzelf aan het vergiftigen. Even moeilijk doen, normaal gesproken zijn je waardes heel erg laag omdat je lichaam alle afvalstoffen goed af kan voeren. Er was bloed geprikt bij mama en toen had mama een waarde van 46. Dat was dus verhoogt. De dag erna was er weer geprikt en toen had mama een waarde van 76. Als je bloedwaarde op 70 zit noemen ze dat geelzucht.
Nou dat klopte wel want mama zag echt helemaal geel! Daarom besloten ze in het ziekenhuis om een ERCP te doen. Dat is een onderzoek waarbij ze via een buisje door je mond in bijvoorbeeld je maag kunnen kijken. Ergens zat een steen vast dus die moesten ze opzoeken. Via dit buisje konden ze ook het steentje verwijderen. Een simpele ingreep, even een nachtje ter observatie en dan kon mama zaterdagochtend weer lekker naar huis.
Deze ingreep was helemaal goed verlopen, de steen zat wel echt flink vast want ze moesten een klein sneetje maken om ervoor te zorgen dat de steen los kwam en verwijdert kon worden. Nadat deze was verwijdert werd ze naar de kamer gebracht. Mama had al gelijk zin in eten dus die kreeg een lekkere vla flip. Daarna had ze het idee dat ze eigenlijk wel thuis kon slapen en als er wat was gingen we wel naar het ziekenhuis. De dokter gaf aan dat we nog maar even moesten afwachten want mocht er wat gebeuren dan zou het binnen na 4 tot 6 uur na de ingreep tevoorschijn komen.
We konden de klok er op gelijk zetten, 4 uur na de ingreep kreeg mama weer ontzettend veel pijn. Dit weten ze in eerste instantie nog aan lucht in de maag van mama. In de loop van de nacht leek het alleen wel steeds meer een andere complicatie te zijn. Dus er werd weer bloed geprikt en daaruit bleek dat mama een ontsteking had. Haar alvleesklier was ontstoken.
Dat is iets wat kan gebeuren na deze ingreep. Het steentje zat ook net voor de alvleesklier vast. Dus bij het lostrekken van het steentje hebben ze hem waarschijnlijk net aangeraakt. Er zat ook al een lichte ontsteking. Nou en dat hebben we dus geweten! Mama had ontzettend veel pijn, kon niks eten of drinken. Op een gegeven moment kreeg mama ook hele rare ontlasting, namelijk bloed. Het sneetje bleek open te zijn te gegaan. Hierdoor verloor mama heel veel bloed dus ze kreeg een bloedtransfusie. Ondertussen was de pijn ook heel erg dus kreeg mama een hele hoge dosis morfine toegediend.
Verder verschillende antibiotica om ervoor te zorgen dat de rest van het lichaam niet zieker zou worden. Borstvoeding geven zat er op dat moment ook echt niet in, mama heeft niet eens stuwing gehad! Haar lichaam was zo erg bezig met tegen de ontsteking vechten dat het totaal niet meer met andere functies bezig was. Omdat mama niet kon eten en drinken kreeg ze vocht via het infuus en een darmsonde voor het eten. Normaal gesproken krijg je een maagsonde.
Een maagsonde kon nu niet omdat dan de lever en alvleesklier flink aan het werk moeten om het eten af te breken. Dit moesten ze zien te vermijden. Zo kwakkelde het anderhalve week door… de vraag was of het nu beter zou worden of misschien zelfs nog slechter.
Papa had vrij genomen van zijn werk om veel bij mama te kunnen zijn en beppe was in Zeist bij Kaye en Yahro. Ondertussen was Viënn bij opa en oma. Dit om ervoor te zorgen dat het niet te druk werd voor 1 persoon. Beppe is kleine kinderen in zoverre niet gewend en als je dan 2 van die binkies hebt die je lekker gaan uitproberen en je ook op een kleine meid moet letten die veel aandacht vraagt heb je het toch heel zwaar. Het risico dat je een keer iets mist kun je ook gewoon niet nemen.
Na een hele hectische en vervelende week ging het eindelijk beter met mama. Daarom wilde mama graag Viënn bij zich hebben om haar weer te kunnen verzorgen. Mama miste haar wel heel erg. Dit mocht van het ziekenhuis en zodoende is de laatste dagen Viënn lekker bij haar moeder geweest. De buurvrouw van mama vond dit ook heel erg fijn want door Viënn ging haar herstel ook ineens een stuk sneller. Na een paar dagen mocht ze naar huis om daar verder aan te sterken! Dat was wel nodig want mama kon amper de 20 meter lopen vanaf haar bed naar de lift. Ze lag natuurlijk ook 2 weken lang bijna volledig in bed. Gelukkig heeft mama heel veel steun gehad van iedereen via kaartjes/bezoek/sms en telefoontjes.
Het enige probleem dat er nu nog is: de galblaas moet er nog uit. Het kan alleen niet gelijk want eerst moet de alvleesklier flink zijn genezen. Mogelijke complicatie: alvleesklierontsteking! Hopelijk gaat het dan wel als een echte routineoperatie!
Opa, oma, pake en beppe: super bedankt voor de steun in deze roerige tijd!