De avond was een beetje vreemd. Het was middernacht geweest en we lagen heerlijk te slapen. Mama moest naar de wc. Papa lag ondertussen heerlijk te slapen. Plotseling komt mama de slaapkamer in en zet de grote lamp aan (voor de mensen die ons huis kennen, die weten dat het een 3-spots-halogeen-lamp is waarvan 2 lampen actief zijn). Half paniekerig roept mama dat het volgens haar niet helemaal goed is. Papa schrok zich kapot, niet alleen van mama maar ook van dat grote licht dat ineens op zijn gezicht scheen.
Mama was een grote slijmprop gevuld met helder bloed verloren. Helder bloed verliezen is iets waar de verloskundige altijd voor waarschuwt. Mocht je dat verliezen houd het in de gaten en neem contact op met de verloskundige. In eerste instantie wilde mama dat niet maar ze voelde zich wel ongerust en daarom toch maar de verloskundige gebeld. Die kon toevallig niet slapen en daarom was ze er zomaar. Papa moest al een tijd naar de wc maar omdat we de verloskundige de prop wilden laten zien hadden we het laten liggen. Ze was amper binnen, liep naar het toilet en spoelde zo door.
Daar doe je dan al die moeite voor. Ze was niet heel erg onder de indruk maar we moesten het wel in de gaten houden. Als er nog zo’n bloedprop zou komen moesten we gelijk bellen en het kon ook zo zijn dat dit een aankondiging was dat de bevalling niet zo lang meer op zich zou laten wachten. Dat klonk mama wel goed in de oren. Gerustgesteld liet papa de verloskundige de deur uit en ging mama lekker onder de douche. Onderweg naar de douche kreeg mama flinke krampen. In eerste instantie omschreef ze het als krampen maar toen ze echt onder de douche stond bleek dat het gewoon flinke weeën waren.
Was de bevalling nu dan echt begonnen? Weer dat dilemma of we nu de verloskundige moesten bellen. Je wilt haar toch ook niet steeds voor niets op laten draven. Je bent in deze periode gewoon een beetje onzeker en dat is natuurlijk logisch. Mama voelde zich wat benauwd en niet zo lekker dus papa heeft toch maar gebeld. De verloskundige zag al gelijk dat de weeën flink heftig waren en daarom ging ze maar even voelen hoever mama nu was. Ze was om half 2 vertrokken en het was nu half 3. De ontsluiting bedroeg 6 centimeter. Dat schoot dus lekker op.
Het eerste wat ze ook zei was dat ze niet weg zou gaan voor het kind geboren zou worden. We hadden kraamzorg al gebeld maar moesten wachten tot de verloskundige zei dat ze moesten komen voor ze iemand gingen sturen. De verloskundige vroeg gelijk of de kraamzorg al onderweg was. Nou nog niet dus, gelijk telefoon gepakt en er zou iemand komen. Inmiddels waren opa en oma ook gearriveerd. Mama had flinke ontsluitingsweeën. Wat wil je ook met 6 centimeter in een uur. Om 3:48 had mama toch wel het idee dat ze flink moest persen. De ontsluiting was inmiddels gevorderd tot 10 centimeter.
De onderbroek was amper uit en er kwam weer een perswee. Met de volgende perswee mocht mama voor het eerst mee persen. Nou dat liet mama zich geen twee keer zeggen en met 1 flinke pers en flink wat gekreun kwam onze dochter ter wereld. Het was gewoon niet te bevatten hoe snel het allemaal was gegaan maar gelukkig ben je daar. Een prachtige dochter met een apgar score van 2x 10. Precies zoals je broers.
Je zal vanaf nu door het leven gaan als Viënn Johanna Sikma. Nu nog een kleine meid van 2880 gram en 49centimeter maar dat duurt vast niet lang.